นิทานอีสป, นิทาน, นิทานก่อนนอน

วัวหนุ่มมักจะทำงานอย่างขยันขันเเข็งและอดทนทำงานหนักอยู่ตลอดเวลา วัวสาวจึงกล่าวขึ้นมาว่า
“ชีวิตของท่านช่างน่าเบื่อยิ่งนัก ดูนี่ซิ ดูชีวิตข้าสิได้วิ่งเล่นอย่างสบายในทุ่งหญ้า ทุกๆวันเลย”
ครั้นเมื่อถึงฤดูเทศกาล วัวหนุ่มก็ได้มีเวลาที่จะได้หยุดจากการทำงาน ในขณะที่ วัวสาวถูกนำมาฆ่าเพื่อบูชาเทพยดา
วัวหนุ่มจึงคิดขึ้นในใจว่า
“หากมีชีวิตที่มีเเต่เที่ยวเล่นจะต้องพบจุดจบเช่นนี้ ข้าขอทำงานหนักตลอดทั้งชีวิตดีกว่า”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผู้ที่รู้จักทำงานย่อมมีคุณค่ากว่า

ปลาโลมากับสิงโตได้ตกลงเป็นเพื่อนรักกัน
วันหนึ่งสิงโตมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับควายป่า
สิงโตจึงวิ่งมาขอความช่วยเหลือโลมาที่ชายหาด
"เจ้าโลมาเพื่อนยาก ถึงคราวที่เจ้าต้องช่วยข้าสู้กับควายป่าแล้ว"
เเต่โลมาก็ไม่สามารถขึ้นมาบนบกได้ เเม้ว่าจะมีน้ำใจอยากจะช่วยซักเพียงใด
"เจ้าโลมา เจ้าเพื่อนทรยศ เจ้าไม่คู่ควรจะเป็นเจ้าแห่งทะเล" สิงโตต่อว่า 
ปลาโลมาตอบกลับมาว่า
"ก็เพราะข้าเป็นใหญ่ในทะเล ขึ้นบกไปเเล้วข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้" 
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "จะขอให้ใครช่วย ควรดูความถนัด

นกนางเเอ่นถามกาว่า
" เจ้าว่าขนของข้ากับขนของเจ้า ใครงามกว่ากัน " 
กามองขนของตนเเล้วตอบว่า
" ข้าว่าขนของข้าก็สวยดีนะ " 
นกนางเเอ่นขยับปีกพลางว่า
" เเต่เจ้าดูสิ ขนของข้าดูสวยเป็นพิเศษในฤดูร้อน อย่างนี้ "
กาจึงกล่าวว่า
" ก็จริงนะ เเต่ขนของข้างามทุกฤดู ไม่ว่าฤดูใดมันก็ จะดำเช่นนี้" 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ความงามที่คงทนยั่งยืน ย่อมเป็นความงามที่เเท้จริง

สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เห็นเจ้ากามีเนื้อชิ้นโตอยู่ในปาก จึงเอ่ยออกไปว่า

" เจ้ากาเอ๋ย ตาของเจ้าช่างงามราวกับเหยี่ยว ปีกก็เป็นเงางามดั่งนกอินทรี ข้าอยากรู้นักว่าถ้าร้องเพลง เสียงจะไพเราะเพราะเพียงใด "

เจ้ากาได้ฟังคำป้อยอก็ชอบใจ รีบอ้าปากร้องเพลง
เมื่อกาอ้าปาก ชิ้นเนื้อก็ตกลงมาที่พื้น สุนัขจิ้งจอก ก็เข้าไปคาบเนื้อเเล้ววิ่งจากไปทันที

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "คนที่มาเฝ้ายกยอปอปั้น ย่อมหวังได้ประโยชน์จากเรา

ชายคนหนึ่งเป็นคนขี้เหนียว เขามักจะเอาสมบัติต่างๆที่มีฝังดินไว้รอบๆบ้าน
โดยไม่คิดจะนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ 

เมื่อฝังหลายแห่งเข้า ก็เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย จึงตัดสินใจขายสมบัติทั้งหมด
แล้วซื้อทองคำมาแท่งหนึ่ง ฝังไว้หลังบ้านและหมั่นไปตรวจตราทุกวัน

คนใช้สงสัยจึงตามไปดู เมื่อรู้ว่าเป็นที่เก็บทองคำจึงขุดแล้วขโมยเอาทองไป

ในวันต่อมา เมื่อชายขี้เหนียวพบว่าหลุมที่ฝังทองคำไว้ว่างเปล่าก็เสียใจ

ร้องห่มร้องไห้ไปบอกเพื่อนบ้านคนหนึ่ง เพื่อนบ้านจึงเเนะนำประชดประชันว่า

"ท่านก็เอาก้อนหินใส่ในหลุมแทน เเล้วซะว่าเป็นทองคำ เพราะถึงอย่างไรท่านก็ไม่เอามันมาใช้อยู่เเล้ว" 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ของมีค่า ถ้าไม่นำมาทำให้เกิดประโยชน์ก็ย่อมเป็นของไร้ค่า

วันหนึ่งเด็กเลี้ยงเเกะคิดหาเรื่องสนุกๆ เล่น จึงเเกล้งร้องตะโกน
ขึ้นมาว่า

"ช่วยด้วยจ้า! ช่วยด้วย! หมาป่าจะมากินลูกเเกะหมดเเล้ว"

พวกชาวบ้านต่างตกใจ พากันวิ่งมาช่วย เเต่เมื่อมาถึงก็ไม่พบหมาป่าสักตัว

"อ่อ มันวิ่งหนีไปทางโน้นเเล้วล่ะ"

เด็กเลี้ยงเเกะโป้ปด เเอบหัวเราะชอบใจที่หลอกคนอื่นได้

จนกระทั่งวันหนึ่งมีหมาป่าวิ่งไล่กินลูกเเกะจริงๆ ครั้งนี้ไม่ว่าเด็กเลี้ยงเเกะ 
จะตะโกนขอความช่วยเหลือแค่ไหน ก็ไม่มีชาวบ้านคนไหนมาช่วยเพราะคิดว่า
คงจะถูกหลอกอย่างครางก่อน

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "คนที่มักโป้ปดมดเท็จ เมื่อถึงคราวพูดจริงก็ยากที่จะมีใครเชื่อ

ในป่าแห่งหนึ่งเจ้านกกระเรียนเห็นหมาป่านอนดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด ด้วยความเวทนาสงสาร
จึงเข้าไปถามว่า

"เจ้าเป็นอะไรหรือ"

"ข้ากินเนื้อชิ้นใหญ่เข้าไป กระดูกติดคอข้า ทำอย่างไรก็ไม่ออก ช่วยข้าด้วยเถิด"

หมาป่าขอร้องให้นกกระเรียนช่วย พร้อมรับปากจะให้รางวัลเป็นการตอบเเทน

นกกระเรียนจึงค่อยๆยื่นคอยาวๆของมันเข้าไปในปากหมาป่า จนสามารถเอากระดูกออกมาได้สำเร็จ

นกกระเรียนจึงทวงถามถึงรางวัล หมาป่าได้ยินดังนั้นก็คำรามตอบกลับไปว่า

"ข้าไม่งับคอเจ้าตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยังจะมาเอาอะไรอีก" 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "คนเลวมักไม่เห็นความดีของผู้อื่น

เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว ชาวนาเดินออกจากบ้านเพื่อไปทำนา
ระหว่างทางพบงูเห่าตัวหนึ่ง นอนตัวแข็งทื่อใกล้ตายอยู่บนคันนา

ชาวนาสงสารมันมาก จึงก้มลงอุ้มประคองมันไว้ในอ้อมแขน
ให้มันหายหนาว

งูเห่าเมื่อได้รับความอบอุ่นก็เริ่มมีกำลังมากขึ้น มันกัดชาวนา
ก่อนที่จะเลี้อยหนีไป

ชาวนาทนพิษบาดแผลไม่ไหวสิ้นใจตายในเวลาต่อมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ทำคุณกับคนชั่ว มีแต่จะได้รับความเดือนร้อน

คนตัดฟืนเข้าป่าไปตัดไม้เช่นทุกวัน เขาบังเอิญทำขวานตกลงไป

ในสระน้ำ

"แย่แล้ว...นี่ฉันจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ฉันไม่มีขวานไว้ตัดฟืนอีกแล้ว"

คนตัดฟืนร้องไห้คร่ำครวญ

เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ เห็นเหตุการณ์ อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น แล้วเอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดฟืน

"โอ...ท่าน...นี่มันขวานทอง ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก"

เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง

"นี่ก็ไม่ใช่...ขวานของข้าเป็นแค่เหล็กธรรมดา ไม่ใช่ขวานเงิน" 

"เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ ข้าจะให้ขวานทองแก่เจ้าเป็นรางวัล"
เมื่อพูดจบเทพารักษ์ก็หายตัวไป

คนตัดฟืนนำขวานทองกลับบ้าน พบใครก็เล่าว่า

"ข้าทำขวานหล่นลงไปในสระ เทวดาท่านเลยงมขวานทองมาให้"

เพื่อนบ้านได้ยินดังนั้น จึงทำทีเข้าไปตัดไม้ในป่า แล้วโยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ

" ข้าจะทำยังไงดี ขวานของข้าตกลงไปในน้ำ " 

เทพารักษ์จึงปรากฏกายให้เห็น แล้วเอื้อมมือลงไปหยิบขวานทองในสระน้ำ

"ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ?"

"ใช่แล้วท่าน ขวานทองนี้คือขอข้าเอง"

เพื่อนบ้านผู้โลภมากพูดด้วยความยินดี

"เจ้าคนโกงนี่ไม่น่าคบ" พูดจบ เทพารักษ์ก็หายวับไปพร้อมกับขวานทอง 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "โลภมากลาภหาย